.

ازآنروز که گفتی شعرهایت مرابه مبارزه می طلبد اسیرگشتم به ریسمان زلفانت مریض گشتم ازآن روز که گفتی حرفهایت تلخ ست برمیگردم باهات می حرفم همه سکوت گشتم ازآنروز که گفتی  ... درپی تسخیرمنی تمام خود به توباختم ازآن روز همه شب گشتم دراستراحت مطلق گشتم ولی فهمیدم تنها گشتم می خندم سر خود راگرم کردم دل ازخود کندم حیران گشتم ...... چشم به راهت نگشتم دست به دعا هم نگشتم غصه نخوردم واویلا نکردم ترا ازدست خود آزاد کردم پرپروازت گشتم ندیدی؟! خخ همراهت گشتم عشق رابه مسلخ نسیان کشاندم ولی دمی ازمهرتودل برنکندم!!   ....

شکوفه میدهم ،

اگر..

به فصل دستانت برسم...

 

....

فکرکنم  دهانت صدف بود صدایت  هرروز درگوشم  میپیچد فکرکنم تو پیچکی هرروز عشقت درمن  می گردد فکرکنم ؟! خود فراموش کرده ام اما ترا به یاد دارم ...... ....